O wielojęzyczności - Spotkania z innymi polskimi rodzinami (cz.2)

Gdy Zosia miała 4 lata wylądowaliśmy na Tajwanie i ... całe nasze życie uległo zmianie.

Już nie mieszkaliśmy na neutralnym gruncie, rodzina męża była blisko, przez chyba 9 miesięcy mieszkaliśmy w jednym mieszkaniu z teściami, babcią i siostrami mojego mężą. Nie powiem, że był to miły i łatwy okres ... Jednak pomimo otaczającego nas zewsząd języka chińskiego (i tajwańskiego) ja nadal uparcie rozmawiałam z Zosią tylko po polsku.

Od razu po przeprowadzce zaczęły się również poszukiwania przedszkola, zarówno dla mnie jako nauczycielki, jak i dla Zosi. Okazało się jednak, że na Tajwanie dzieci (i nauczycielki oczywiście) muszą chodzić do przedszkola 5 dni w tygodniu, od 8:00 do 18:00! Nie mogłam się na to zgodzić, gdyż poza zajęciami w przedszkolu chińskojęzycznym chciałam nadal kontynuować Zosi edukację angielsko i polskojęzyczną. Tak więc chcąc nie chcąc zostałam stay-at-home mom.

Zosia przyjechała na Tajwan rozumiejąc chiński, ale praktycznie w nim nie mówiąc. Nie minęły jednak dwa-trzy miesiące jak zaczęła konwersować w tym języku zarówno z dziadkami i ciociami, jak i z innymi dziećmi. Zaczęła również chodzić na zajęcia taneczne (po chińsku) i muzyczne (po chińsku i tajwańsku).

Szybko też zaczęłam szukać innych polskich lub mieszanych rodzin z małymi dziećmi. Okazało się, że na całej 24-milionowej wyspie jest w sumie około 60-70 osób z Polski! Na szczęście wśród tej grupki Polaków była jedna polska rodzina z dwójką chłopców oraz kilka młodych dziewczyn, których mężowie byli również Tajwańczykami. Nie miały one jednak jeszcze dzieci, bo ... były dużo młodsze. (My jesteśmy najstarszym stażem mieszanym małżeństwem polsko-tajwańskim). Prawie od razu Zosia zaczęła bawić się z chłopcami, a ja zaprzyjaźniłam się z innymi Polkami, których rodziny zaczęły się powiększać. W ciągu półtora roku od naszego przyjazdu, na Tajwanie urodziło się pięcioro "polskich" dzieci, w tym Jaś.

Spotykania Polek na Tajwanie odbywły się kilka razy w miesiącu. Dzieci rosły, a Zosia, jako najstarsza, wcieliła się w rolę starszej siostry dla gromadki maluchów. Wszystkie nasze spotkania odbywały się jedynie w języku polskim. Nasze rodziny razem obchodziły urodziny dzieci, a także spotykały się w czasie świąt pokazując dzieciom, i mężom, jak wyglądają polskie tradycje.

Grupa Polaków na Tajwanie rośnie szybko, teraz jest nas pewnie 200-250 osób. Jesteśmy rozsiani po całej wyspie. Jest coraz więcej rodzin, w których język polski jest językiem przynajmniej jednego z rodziców. Obecnie nasze spotkania nie są równie częste jak to dawniej bywało, ale nadal raz w miesiącu staramy się wyjść razem na lunch lub spotkać u którejś rodziny w domu. Niestety jedynymi dziećmi na spotkaniach w ciągu tygodnia są moje dzieci i bardzo małe maluszki. Reszta chodzi do przedszkoli lub szkół. Kilka razy w roku organizuję jednak mniejsze lub większe spotkania u mnie w domu, na które zjawiają sie całe rodziny. Wtedy dzieciaki mogą się bawić do woli!
W jakim języku dzieci rozmawiają ze sobą? Króluje chiński, to fakt, ale ... ponieważ nie wszystkie dzieci mówią po chińsku (albo oboje rodzice są Polakami, albo drugi rodzic jest z innego kraju niż Tajwan) starsze dzieci, a szczególnie Zosia, starają się konwersować po polsku lub ... angielsku. Po prostu jedna wielka wieża Babel.

Większość rodzin przyjeżdża na Tajwan jedynie na kilka lat. W związku z tym przyjaźnie, które dzieci nawiązują nie są długotrwałe. Jaś za każdym razem bardzo przeżywa, gdy wyjeżdża któryś z jego kolegów. Pół biedy, gdy wyjeżdżają do Polski, gdyż wtedy możemy ich odwiedzać gdy sami jesteśmy w Polsce, gorzej jak przeprowadzają sie do Australii ...

Trzech kolegów - niestety teraz jeden w Polsce,
drugi w Austarlii, a trzeci ... na Tajwanie.

Dwa lata temu Jaś wraz z dwoma kolegami przystąpił do I Komunii Świętej. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że był to pierwszy przypadek, gdy polski ksiądz na Tajwanie udzielił tego Sakramentu w języku polskim. Pół roku wcześniej udało mi się przekonać księdza (z tutejszego uniwersytetu katolickiego) by podjął się tego wyzwania. Przez pół roku przygotowywał on trzech chłopców - z których rodzice jednego byli Polakami, a dwóch pozostałych tylko mamy były Polkami. Była to świetna szkoła, nie tylko religijna, ale i językowa dla Jasia.

Polskie dzieci ze Święconkami.

Staram się również organizować polonijne spotkania bożonarodzeniowe i poświęcenia pokarmów w Wielką Sobotę. Mam nadzieję, że w ten sposób przekażę moim, jak i innym dzieciom, choć część polskich tradycji. Według mnie, nie tylko nauka języka jest ważna, ale również wszystko co jest związane z kulturą polską. Przywiązuję do tego dużą uwagę i staram się zaangażować w to inne rodziny.